وصف ظاهری و باطنی امام عصر(عج)

با دقت مطالعه کنید.....

آدم چگونه میشود عاشق این آدم که چه بگم این نگار زیبایی و مهربانی نشد؟؟؟

....

امام علی(ع) در توصیف این زیبارو میفرمایند: «چهره‌اش زیبا است و موهایش فریبا و درخشندگی صورتش بر سیاهی محاسنش غلبه دارد.»[1]

امام باقر(ع)می‌فرماید: «چهره‌اش سرخ و سفید است و همانندستارگان می‌درخشد.موی سرش پُر است و دندان های پیش‌اش سفید و درخشان‌اند و با فاصله. پیشانی‌اش بلند و تابناک است.»[2]

امام صادق(ع):«چون ظهور می‌کند، کهنسال است؛ ولی جسم و سیمای او جوان است. نیروی فراوانی دارد و زورمند است....اگر بر کوه‌ها بانگ برزند، فرو می‌ریزند!!»[3]
امام رضا (ع)می‌فرماید: " خوی نیک او همانند جدّش پیامبر اکرم (ع) است. به مردم از خود آنان دلسوزتر است، از پدر و مادر بر آنان مهربانتر است و خضوعش در پیشگاه خداوند از هر کس بیش‌تر است. اگر مردمان را به کاری فرا می‌خواند، خود بدان پایبندتر است و اگر از چیزی منعشان می‌کند، خود بیش‌تر از آن گریزان است. دو نشانه آشکار دارد: یکی دانش بیکران / دیگری دعای مستجاب. آن‌چه در آینده خبر می‌دهد به صورت پیمانی است که از پدران خود از رسول اکرم (ص) به ارث برده است."[4] و هم‌چنین می‌فرماید: "مهدی جامعه ای خشن می‌پوشد و نان جو می‌خورد."[5]

امام علی( ع)نیز در توصیف حضرت قائم علیه السلام چنین می فرماید: «مهدی دیدگانی مشکی دارد و موهایی پرپشت. او دارای چهره سرخ و پیشانی نورانی است. صاحب خال و علامت است. عالمی است غیور که اخبار گذشتگان را داراست. ساحت و درگاهش از همه شما گشاده تر و دانش او را تمام شما افزونتر و بیشتر از همه شما به جای آرنده صله رحم است. به مرغ (که در آسمان پرواز می کند) اشاره می کند و در دستش فرو می افتد و شاخی (خشک) در زمین می کارد، سبز می شود و برگ می آورد».[6]

امام حسین(ع)درباره اوصاف آن حضرت نیز چنین می فرماید: «مهدی را از روی سکینت و وقاری که دارد و همچنین دانش او به حلال و حرام و نیازمندی مردم به او و بی نیازی او از مردم می شناسید»

امام باقر(ع)اوصاف امام مهدی علیه السلام را چنین بیان کرده است: «سیاهی چشمانش تابنده و پنجه هایش قوی و زورمند است و زانوانش بزرگ و شکمش فربه است. پشت او دو خال است، خالی به رنگ پوستش و خالی همانند خال پیامبر, ابروانش به هم پیوسته است، دیدگانش از کثرت شب بیداری و عبادت آشکار است، سیاهی چشمانش تابنده است. در صورتش اثری (خالی) است، سینه اش فراخ است، شانه هایش را (به دو طرف بدنش) رها می کند و سر استخوانهای کتفش بزرگ و درشت است».[7]

امام صادق (ع) نیز درباره اوصاف آن حضرت فرموده است: «مهدی خوش سیما، گندمگون است که به سرخی می زند، ابرو کمان و نورانی است و سیاهی چشمانش بغایت سیاه است، چشمان فراخ دارد، بالای بینی اش برآمده است، بینی عقابی دارد و پیشانی بلند، او خاشع است و نازک مثل شیشه، هیبتش مردم را می ترساند به مردم و دلها نزدیک است، شیرین گفتار و خوش سیماست، ساقهایش باریک است و بدنی نیرومند دارد، چون بر کوه بانگ زند صخره ها از هم بپاشند و فروریزند، دست بر بنده ای نمی نهد جز آنکه دلش همچون پاره های آهن (سخت و نیرومند) می گردد. نه بسیار بلند بالاست و نه بسیار کوتاه بلکه میانه قامت است، سر گرد دارد و سینه ای فراخ، بلندپیشانی است و ابروهایش پیوسته است بر گونه راستش خالی است گویا دانه مشک است که بر قطعه عنبر ساییده باشند».[9]

امام رضا(ع) : «او شبیه من و شبیه موسی بن عمران(حضرت موسی ع )است. هاله هایی از نور او را احاطه کرده که به پرتو قدس درخشیدن گیرد. دارای اعتدال اخلاق است و رنگی شاداب دارد. در هیبت بدنی به رسول اللّه شبیه است. نشانه اش آن است که (از نظر سن) سالخورده است اما سیمای جوان دارد تا آنجا که بیننده او را چهل ساله یا کمتر می انگارد. دیگر از علایم او آن است که تا گاه مرگ و با وجود گذشت روزها و شبها، اصلا پیر نمی شود»[8]

«احمد بن اسحاق بن سعد قمی» می گوید: از امام حسن عسکری (ع) شنیدم که می فرمود: سپاس از آن خدایی است که مرا از دنیا نبرد تا آنکه جانشین مرا به من نشان داد. او از نظر آفرینش و اخلاق، شبیه ترین مردم به رسول خدا(ص) است[9]

حضرت محمد(ص):مهدی، طاووس اهل بهشت است[10]

با توجه به این روایات، همه خصال و صفاتی را که در قرآن و روایات به پیامبر گرامی اسلام نسبت داده شده است، به وجود مقدس امام مهدی (ع) نیز می‌توان نسبت داد. روایاتی که به توصیف ویژگی‌های ظاهری پیامبر اکرم (ص) پرداخته اند، فراوانند. در اینجا به یکی از آن‌ها اشاره می‌کنیم.در روایتی که از امام محمد باقر (ع) نقل شده، ویژگی‌های ظاهری پیامبر خاتم چنین توصیف شده است:"رخسار پیامبر خدا، سپید آمیخته به سرخی و چشمانش سیاه و درشت و ابروانش به هم پیوسته و کف دست و پایش پرگوشت و درشت بود؛ بدان سان که گویی طلا بر انگشتانش ریخته باشد. استخوان دو شانه اش بزرگ بود. چون به کسی روی می‌کرد، به خاطر مهربانی شدیدی که داشت، با همه بدن به جانب او توجه می‌کرد. یک رشته موی از گودی گلو تا نافش روییده بود، انگار که میانه صفحه نقره خالص، خطی کشیده شده باشد. گردن و شانه هایش مانند گلاب پاش سیمین بود. بینی کشیده‌ای داشت که هنگام آشامیدن آب نزدیک بود به آب برسد. هنگام راه رفتن محکم قدم برمی داشت که گویا به سرازیری فرود می‌آید. باری، نه قبل و نه پس از پیامبر خدا کسی مثل او دیده نشده است[11]"

روایتی است که امام عصر(ع) در اولین خطبه خود در مسجد کوفه خطبه میخوانند و مردم گوش نمیدهند!!!روایت میگه مردم چنان مست حضرت شدند که نشستند که گوش بدهند امام گوش نمیکنند و فقط دارند حِق حِق,گریه میکنند[موسسه مصاف]